یکی از مهمترین مشکلات در حین عملیات، هرزروی سیال حفاری می‌باشد که منجر به اتلاف هزینه و زمان مفید عملیات می‌گردد. تجربیات میدانی و مطالعات پژوهشی نشان می‌دهد که «مقاوم‌سازی دیوارهی چاه (WBS)» رویکردی مؤثر برای کنترل و یا درمان این چالش است. درواقع انسداد ترک‌های موجود در دیوارهی چاه با استفاده از ذرات کنترل‌کننده‌ی هرزروی (LCM)، توزیع تنش و فشار سیال را بر دیوارهی چاه و سطوح ترک، تغییر داده و احتمال هرزروی را کاهش می‌دهد. در این مقاله تلاش شده است تا با بکارگیری مفاهیم مکانیک شکست، یک مدل تحلیلی پوروالاستیک ارائه شود و عوامل مؤثر بر تنش‌های حول دیوارهی چاه و نوک ترک، ارزیابی گردد. نتایج بدست آمده از آنالیز حساسیت بر روی پارامترهای مختلف نشان می‌دهد که پارامترهای ژئومکانیکی (ناهمسانگردی تنش‌های برجا)، پارامترهای هندسی (محل تشکیل پلاگ LCM، طول شکاف) و پارامترهای پوروالاستیک سازند (فشار مخزن و ضریب بیوت)، اثر قابل ملاحظه‌ای بر میزان موفقیت WBS دارند. بر طبق این نتایج، مقاوم‌سازی دیوارهی چاه، در شرایط تنش همسانگرد، سازند کم‌فشارتر و طول شکاف کمتر، مؤثرتر می‌باشد؛ چراکه تمرکز تنش در نوک ترک، کمتر بوده و احتمال رشد آن کاهش می‌یابد. همچنین، هرچه محل تشکیل پلاگ LCM به دهانه‌ی شکاف، نزدیک‌تر باشد مقاوم‌سازی بهتر انجام می‌شود.
)